Vertel je weleens aan iemand dat je een aurareading hebt gehad? Dat je mediteert? Of een inspirerende spirituele cursus volgt? Antwoorden mensen dan dat ze het wel interessant vinden maar dat je er wel in moet gelóven. Het lijkt alsof ze denken dat dit alleen geldt voor ‘zweverige’ spirituele zaken.

Geldt dat niet voor alles?

Als je gaat solliciteren op je droombaan en je gelooft niet echt dat je zal worden aangenomen kun je net niet de goede woorden voor je sollicitatiebrief vinden. Als je hardloopt en je gelooft niet dat je de eindstreep zult halen ga je je slap voelen in je spieren en lukt het niet zoals je had gehoopt. Zo ontdek je dat gedachtes energie zijn die de uitkomst in je dagelijkse leven kunnen bepalen.

Wat is geloven? Hoe doe je dat?

Ik kreeg het een keer in een flits binnen: Geloven is iets vóór je zien wat je erg graag wil en nog niet bestaat. En in je lichaam, je hart kunnen voelen dat dit bij je past. Dan gaat je energie zich naar deze verlangens zetten en kun je de juiste woorden vinden, kom je opeens iemand tegen die je kan helpen of gaat je creativiteit stromen. Als het niet lukt zit er ‘gewoon’ een blokkade tussen.

Dat heeft Lisa ook geleerd in het kinderboek 𝑳𝒊𝒔𝒂 𝒊𝒔 𝒈𝒆𝒘𝒐𝒐𝒏... 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒔. Ze dacht dat ze gewoon mooie dromen had en was daar al blij mee. Totdat haar in een van de dromen werd verteld dat haar ‘droomvrienden’ van de nacht ook overdag bij haar kunnen zijn.
Hier kun je lezen dat Giraf haar helpt.

Hoe het schrijven begon.

4 jaar geleden lag mijn aurareadingpraktijk een beetje op zijn gat. Ik had wel vaker een dipje gehad in de aanmelding van cliënten. Dan poetste ik mijn energie op en dan kwamen de cliënten weer. Dit keer hielp dat niet. Er was wat anders aan de hand. Maar wat?

Magie bestaat écht.

In diezelfde tijd kreeg ik, 's avonds voordat ik in slaap viel, beelden door van een groepje dieren. Een ree, giraf, beer, olifant en een konijn. Ze konden praten en…luisteren. Dat vond ik niet zo vreemd want ik communiceer al 20 jaar met dieren. Iedere avond kwamen er zinnen bij me op die ik op een kladje schreef dat naast mijn bed lag. Als ik iets niet begreep stelde ik in mezelf een vraag en kwam er een antwoord. In die tijd kwam ik iemand tegen die voor mij uit zichzelf tarotkaarten ging leggen en ze zei dat ik een boek zou gaan schrijven. Een therapeutisch kinderboek. Toen begreep ik dat dit boek ‘in wording’ naast mijn bed ag. Omdat ik toch weinig cliënten had ben ik al mijn aantekeningen achter elkaar op gaan schrijven. En toen…..stroomden de cliënten weer binnen….

Mijn geloof in de kinderboeken 𝑳𝒊𝒔𝒂 𝒊𝒔 𝒈𝒆𝒘𝒐𝒐𝒏... 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒔 en 𝑴𝒊𝒋𝒏 𝑫𝒓𝒐𝒐𝒎𝒔𝒑𝒆𝒆𝒍𝒃𝒐𝒆𝒌! is door de jaren heen alleen maar sterker geworden. Ook als mensen om me heen er niet echt in geloven en me willen beschermen voor een teleurstelling. Dat sterkt juist mijn overtuiging: ik móet dit doen. Ik voel me gedreven om dit met kinderen en hun (groot)ouders of leerkracht te delen. En zou het niet geweldig zijn als zieke kinderen met hun droomwereld naar hun arts, operatie en ziekenhuis zouden gaan?